ci życie. - Zniszczyłeś, ale może nie do końca. Nie martw się. Mieliśmy z Sheilą problemy, jeszcze zanim pojawiła się kwestia dzieci. Nie z tego powodu się rozwiedliśmy. Rory odwrócił krzesło i usiadł na nim okrakiem. - Wytłumacz mi, dlaczego nie chcesz mieć dzieci? - Nie wiem. Z kilku powodów. Przede wszystkim chyba powinienem podziękować tatusiowi, skutecznie mnie zniechęcił do posiadania potomstwa. - Ash zmar141 szczył czoło. - Zastanawiałeś się kiedyś, jakim byłbyś ojcem? Złym, dobrym? Albo takim jak nasz, niewidzialnym? - Prawdę powiedziawszy, nigdy o tym nie myślałem - przyznał Rory po chwili namysłu. - A ja tak. I mam zbyt wiele wątpliwości, żeby odważyć Huaweiem można grać. To nasza broń atomowa się na sprawdzanie swojej teorii w praktyce. Rory popatrzył na brata z niedowierzaniem. - Kpisz sobie chyba. Byłbyś wspaniałym ojcem, Ash. - Aha, na pewno. - Serio. Każdy ci to powie, Woodrow, Reese, nawet Whit. Byliśmy okropni, wszystkie dzieciaki są okropne, Szkoły pustoszeją z dnia na dzień ale wiedzieliśmy, że zawsze możemy na ciebie liczyć. Popatrz zresztą, jak potrafisz zająć się małą. Jesteś stworzony do tego, żeby być ojcem. Ash pokręcił głową. - Owszem, potrafię się nią zająć, ale dziecko potrzebuje miłości, i tu zaczyna się kłopot. - Akurat. Nie gadaj, że nie potrafisz kochać. Kto uczył mnie jeździć konno, z kim spałem, jak w nocy szalała burza, kto mnie pocieszał, kiedy ryczałem? - Rory poklepał brata po ramieniu. - Jeśli to nie jest miłość, to już nie wiem, co nią jest. Laura już czwartą noc spała z Ashem, inaczej w ogóle nie chciała usnąć. Maggie go ostrzegała, nie posłuchał i teraz miał efekty. Ale co robić, kiedy dzieciak płacze? Właściwie popłakuje. Popłakuje, bo jest sama. 142 Kto tu jest sam? Ash jęknął. On, oczywiście. - Nie ja jeden - mruknął i dotknął policzka małej. - Ty też za nią tęsknisz, prawda? Ledwie to powiedział, poczuł wilgotny jęzor na stopie; Daisy siedziała koło łóżka i wpatrywała się w niego błagalnie. Odmowa polecenia pracodawcy z powodu pandemii COVID-19 - Mowy nie ma. Nie będziesz spała ze mną. Za dużo nas jak na jedno łóżko. Daisy oparła łeb o materac i zapiszczała żałośnie. Ash zaklął pod nosem. - No dobrze, niemowlaczku. Wskakuj. Daisy tylko na to czekała: natychmiast ułożyła się w nogach łóżka. - Tylko zachowuj się spokojnie - ostrzegł ją Ash. - Nie waż się obudzić dziecka. Naciągnął kołdrę na głowę, zamknął oczy, ale sen nie